De rest dag 8, en verder 9, 10 en 11

Ok dus we kwamen aan bij Sylvana en ontmoetten haar vader. Pep zei ' Bog' , dat is hallo in het kroatisch en hij moest lachen. ''Bog'' zei hij terug. Sylvana bracht ons naar de kamer op de beganegrond. In de huiskamer stond de tv aan waar we niets van verstonden. Op de tafel stonden koekjes en een paar stoelen waren verspreid door de kamer. Overal lagen kleedjes op en onder, en terwijl we naar onze kamer liepen kwamen we langs een zilveren gordijn, wat een bed afsloot van de kamer. In onze slaapkamer stonden 3 eenpersoons bedden met schoon beddengoed erop. 2 grote houten kasten, 2 nachtkastjes, 2 stopcontacten, een prullenbak, een stoel en tegenover de deur stond een raam open. Er hingen ook nog 2 ontzettend cliché-romantische schilderijtjes aan de muur. Een soort kots van pastelkleuren dat zo neergelegd was dat er een zonsondergang verscheen.
Erg realistisch en prachtig geschilderd, maar erg geprint en kitch.

Sylvana trok ons mee de gang op en liet ons de badkamer zien. 'not bad!'
Een douche, wastafel en toilet. Van alle gemakken voorzien. Dat wil zeggen: een douchegordijn, toiletpapier en pleeborstel. Ook in de slaapkamer en toilet lagen overal dekentjes en kleedjes.

''Wauw! This looks great! Thank you so much!''
''Wait! I'll give you private number and the card. If you need anything just call..or ask my father.''

Goed geregeld. Onderweg had Sylvana nog uitgelegd dat er veel illegale slaapplaatsen zijn en dat je de geregisteerde plekken kunt herkennen aan een blauw bordje met 'sobe' erop. Die bordjes hangen hier zowat bij elk huis naast de deur, bleek toen we later naar de oude stad gingen.
Het was inmiddels half 7 toen we uitgepakt hadden en vertrokken richting de oude stad (Stari Grad betekend oude stad).
We wilden de oude stad zien en daar wat eten. Dus we namen de sleutels mee en gingen te voet op weg. Het was ongeveer 20 min. lopen door een heuvelachtig gebied van straten, trappen en huizen.
De cemente stoepen waren, net als de huizen hier, wit van kleur en er stonden hondepoten en handtekeningen in.
Na een eindeloze trap omlaag kwamen we aan in de oude stad. Een enorme burcht stond tussen ons en de zee en was links en rechts omringd door bergen en huizen. Het was er druk. Super toeristisch.
Volgens ons hadden meer mensen hetzelfde idee. Eerst maar even een rondje oude stad doen dan.
De oud-romeinse gebouwen vormden huizenblokken omringd door de dikke muren van de burcht.
Er waren fonteinen en kerkjes, straatmuzikanten en de kelners stonden bij de restaurants je welkom te heten. Haut Couture hoor.

Het deed denken aan Split en Hvar en dus aan Rome. Macho's en bella donna's liepen door de straten te paraderen langs de oneindige stoet van toeristen.
''Rondje doen en wat te eten zoeken?''
''Goed''.
We vermaakten ons met alles wat we zagen. De restaurants waren vrij prijzig maar voor Nederlandse begrippen nog erg betaalbaar. We waren echter niet van plan om meer dan 8 euro aan een pizza uit te geven, dus we liepen even verder een zijstaatje in.
Na wat zoeken verlieten we de oude stad en kwamen we langs de Hilton Imperial van Dubrovnik. ''Holy shit! hebben ze die hier ook al?''
Recht daar tegenover stond een meisje met een menukaart in haar handen, en op haar t-shirt stond ''I love $$''
In eerste instantie liepen we er voorbij omdat het veel te duur leek. Mensen in het Hilton gaan geen pizza vreten right? We kwamen nergens op uit dus besloten we maar terug te gaan en om de menukaart te vragen.
Lobster 1 kg 565 Kuna. 80 euro..
''Do you have some cheaper dishes?''
''Yeah sure, pizza and spaghetti.''
En nog betaalbaar ook.
''Can we sit outside?''
''No, but the inside looks like the outside.''
''Haha ok''
We liepen naar binnen, werden super relaxed ontvangen en neergezet aan een tafel, vlakbij de live-muziek zei de kelner.
2 biertjes en 2 pizza's besteld.

Terwijl we eten en drinken kregen begon er een man te spelen op een gitaar. Zijn muziek was een beetje jazzy-mix van spaanse muziek en amerikaanse folk. Hij was klaar en wij applaudiseerden als enige. Hij lachte en bedankte ons. We waren een beetje aan het kletsen en hij vroeg wat onze namen waren en waar we vandaan kwamen.
Hij heette Serjn en was geboren in Kroatie. Hij woont nu in de VS waar hij gitaardocent was, en was nu terug in Kroatie om op te treden.

Hij vroeg of Renée ook op wilde treden en dat deed ze na het eten. Super vet! Ook al ging het allemaal wat stroefjes, Serjn en ik waren ''Pretty amazed''. Toen nog wat biertjes gepakt en lekker geluisterd naar Serjn zijn muziek. Goddelijke pizza's trouwens.
Toen we weggingen vroeg de baas of Renée de volgende dag niet de plek van Serjn in wilde nemen.

Daarna zijn we nog de oude stad ingelopen en er was overal muziek. Muzikanten die aan het spelen waren..heel magisch.
Het ziet er echt prachtig uit, een beetje de Italiaanse cultuur en iedereen ziet eruit alsof ze naar een gala gaan. Daarna lekker richting huis, want het was best een eindje lopen.

Dag 9---------------------------

Dag 9 en 10 zijn een beetje vaag. Rein was echt goed ziek en kon alleen maar slapen. Dat kwam waarschijnlijk van de hitte, het eten en het zwemmen. Of een combinatie daarvan. Maar 's avonds als het afgekoeld was ging het opzicht wel.
We hebben toch nog veel stukjes van de stad gezien ookal heeft Rein bijna 2 dagen fulltime geslapen.
Er is echt een hele mooie haven met terasjes en boten die aanmeren en vertrekken. Veel lampjes overal en op de bergen.


Dag 11----------------------------
vrijdag.

We waren opgestaan bij de Opa en Sylvana om een uur of 9. Telkens wanneer Pep opstond om half 10 en een sigaret ging roken, kwam de opa vragen of hij ook een biertje wilde...dat was zelfs voor Pep te vroeg! Het was om een uur of 12 al tering heet, dus we waren maar op tijd gaan inpakken. Zelfs dat ging langzaam door de hitte! Sylvana had beloofd om ons naar de bussen te brengen, maar ze was nog steeds bij het vliegveld om mensen kamers aan te bieden. Dus we belden haar maar even, want die vader sprak echt geen woord Engels. Ze wist dus niet hoe laat ze terug kwam, dus ze vond het goed als we het geld aan haar vader gaven en zelf maar gingen..anders werd het erg laat.
Dus daar gingen we dan door de bloedhete-hitte met al onze spullen de heuvels op en af. We wisten niet eens precies waar het busstation was. Maar op goed geluk/richtingsgevoel hadden we het gevonden.
Het was bij de haven en er lagen echt 2 massive schepen aangemeerd. Echt onbeschrijflijk groot..maar we proberen het even: Als je ze rechtop zou zetten, krijg je de grootste flat die we ooit hebben gezien!
(Kansarme beschrijving he?)

Toen kwamen we aan op het busstation van Dubrovnik. Chaos als gewoonlijk, en we moesten geld hebben voor de busreis terug naar Ploce.
Dus Pep ging ergens pinnen en Rein bleef bij de tassen en weerde ondertussen alle hostel-proppers af.
''You need room?'' ''No.''
''Appartment?'' ''No.''
''Camare?'' ''No-hoo.''
''Zimmer?'' ''No, we're leaving this place and you asked us the same thing three days ago!''
Natuurlijk snapten ze dat niet en zelfs hun eigen ''Rooms'' en ''Zimmer'' was erg onverstaanbaar.
Hehe, eindelijk kaartjes voor de bus, maar hij ging pas om 1 uur, dus we hadden nog een uur.
''No! Go away! We don't need a fucking room!'' Grrrr...die mensen zijn echt familie van ducktape.
Daarna de bus in..natuurlijk ook weer betalen voor de bagage.
Rein zei nog ''We have to go to Ploce'' tegen de chauffeur. ''Yeah its okay, come, give bags''
Ok moesten ze zelf weten dat onze spullen onderop lagen.
Na een lange reis hadden we weer pauze op de dezelfde plek als op de heenreis, in Bosnie.
Dus even wat lekkers gekocht en wat te drinken. Daarna verder...Ploce!!

We moesten onze tassen hebben en die man wilde al meteen weer doorrijden. 'Eh sir..we need our bags.'' ''Oh sorry''.
Nou dat was een drama zeg! Want ze lagen namelijk onderop. En schelden dat ze deden! In het Kroatisch dat wel, maar daar konden wij toch ook niet veel aan doen...hadden ze maar moeten luisteren!
Toen waren we dus in Ploce om 3 uur..eh ok? Niets in de buurt en het was er super leeg. Dan maar op zoek naar de trein.. Toen zagen we een meisje, die alleen was met haar backpack.

Ze was alleen en vroeg of we ook naar Sarajevo gingen. Wij zeiden van wel en we gingen samen maar op zoek naar de trein want die was nergens te bekennen. Laura heet ze.
Uiteindelijk hadden we de trein gevonden en die ging pas om 17.00 uur dus we hadden nog wel even. We zijn ergens gaan zitten en hebben wat gekletst.
Ze is 18 jaar, woont in Leeds en was begonnen met rond te reizen met een vriend, maar die vond het niets dus die is maar in Frankrijk blijven hangen. En toen is ze maar alleen verder gaan reizen.
Erg leuk meisje, super gezellig en heeft een waterval aan verhalen.
Ze had blijkbaar in Kroatie dezelfde dingen gezien als ons en vond het er ook super mooi.

Toen hebben we nog heel lang met haar in de trein gezeten en veel gepraat over de verschillende accenten in Engeland en hoe het daar allemaal verschillend is...anyways...heeeel veel onderwerpen want de trein duurde 6 uur. Nog wat kaartspelletjes gedaan en ze kende ''Pesten'' ook maar dan als ''Black Jack''. Niet 21-en maar pesten.
Onderweg genoten van de prachtige natuur. Je zag overal meren, rivieren en super hoge bergen. De trein reed veel door tunnels door de bergen en het licht was stuk dus dat was niet fijn. Ook zoiets..die trein was geschonken aan Bosnie door de Zwiterse treinmaatschappij. Super oude wagonnetjes maar redelijk ruim van binnen. Het leek zelfs eerste klas met uitklaptafels en relaxte stoelen...maar geeeeen airco! En HEET dat het was in die trein, je dreef er bijna uit. Vooral bij de paspoortcontroles want dan stond de trein telkens een uur stil.

Toen kwamen we in het donker aan in Sarajevo. En nu?
Laura vroeg of ze bij ons kon blijven, want in je eentje, sowieso 's avonds in Sarajevo...niet zo'n goed idee.. zeker als je een vrouw bent.
Er zou een toerist information zijn, maar dat bleek gewoon een man te zijn die zei welke tram je moest nemen naar het hostel waar hij voor werkte.
Eerst maar weer eens geld pinnen, want hier hebben ze weer een andere valuta...de Km of Mark.
We hadden besloten maar naar het centrum te gaan en maar naar dat hostel te gaan van die man, want dat hostel stond in de Lonely Planet, dat boekje wat we bij ons hadden...dus wel betrouwbaar.
We hebben maar een taxi genomen want we waren alledrie helemaal suf van de treinreis. Toen probeerden de taxichauffeurs ons nog een ander hostel aan te smeren die zelfs nog duurder was, maar we hebben gewoon gezegd : ''breng ons maar daar heen, naar dat hostel.''
Erg vervelend als mannen 's avonds op straat in een vreemde taal dingen voor je gaan regelen. Je weet niet wie je moet vertrouwen. In ons boekje stond dat je heel goedkoop de taxi kon nemen dus dat namen we maar aan.

Toen we bij het hostel aankwamen hadden ze een appartement met 3 bedden, waar je deur op slot kon doen voor 15 euro p.p. Niet echt heel veel, maar beter dan slapen in een Dorm waar je met een hoopje mensen zit, en iedereen zo bij je spullen kan.
Uiteindelijk bleek het hostel niet op die plek te zijn maar ergens anders, 10 min lopen. Er liep een man met ons mee zodat we het konden vinden en een kwartier later stonden we bij iemand in de woonkamer voor een stel uitklapbanken. Huh?

Later kwam de dochter van de vrouw waar van het huis was, haar vertalen en ze bleek al 10 jaar in Tilburg te wonen en erg goed Nederlands te spreken. Dat was handig want die andere vrouw sprak een of andere brabbeltaal met gouden schilderij-randjes ofzo? Hmm..

Toen een beetje uitgepakt en de kamer bekeken.. Allemaal vloekende kleuren...roze, rood en gehaakte schilderijen met grote gouden randen eromheen. Haha.
Toen wilden we echt even wat gaan eten want Rein stortte bijna in van de honger. En na een beetje lopen hadden we een pizzatentje gevonden..Heaven!
We eten wel groenten hoor tussendoor, dus weest niet bang.

Daarna naar bed onder een rozekleedje.

Dag 12, zaterdag------------------

We stonden op en zijn naar Sarajevo gegaan. Foto's moeten jullie later maar eens bekijken. Veel moskees gezien en kleine marktjes en lekkere lounge-barretjes. Erg gezellig is het hier.

Mooie stad met veel littekens. Erg indrukwekkend.


Nu moeten we al weer gaan eten, dus tot de volgende post maar weer!
Liefs Pep en Rein.